Bij het lezen van het verhaal van Christina de Wonderbaarlijke werd ik getroffen door haar onvoorwaardelijkheid tot compassie en liefde, dat resulteerde in het ondergaan van ondraaglijk lijden. Lijden voor een ander, opdat ze zich opnieuw herboren zien. Opdat ze opnieuw hun leven, hun ‘mens-zijn’ kunnen verder zetten.
Water is een symbolisch element dat vandaag in allerlei religies wordt gebruikt om verbinding te maken met elkaar, met nieuwe levenskracht, met het goddelijke. Christina ‘de Wonderbare’ van Sint-Truiden ademt ‘water’. Ze staat in een pot kokend water en giet ijskoud water over haar hoofd. Ze lijdt maar houdt er geen letsel aan over. Ze laat zich meevoeren met het water om op het rad van een watermolen terecht te komen. Ze lijdt maar houdt er geen letsel aan over. Ze loopt over water om te ontsnappen aan diegene die haar onvoorwaardelijkheid niet begrijpen… Liefde en compassie, healing voor de lijdende vanuit haar diepste verlangen.
Water is alles wat stroomt: onze emoties en diepste gevoelens. Water geeft leven, maakt verbinding en zuivert. Je bestaan als mens is ervan afhankelijk. We gebruiken zelfs spreekwoorden met water om aan te geven hoe het met ons gaat…
Christina en Christus (bijna) als twee druppels water, vanuit een mystiek huwelijk.
Artistic Theology Lab 